Πως μπορώ να σωπάσω στην αδικία; Πως μπορώ να αδιαφορήσω στην θυσία τόσον ανθρώπων που σκοτώθηκαν για μια ιδέα; Την ιδέα της ελευθερίας, της δημοκρατίας. Πως μπορώ να ξεχάσω; Να ξεχάσω αυτόν που για χρόνια βασάνιζε τους προγόνους μου, τους έκανε δούλους, λεηλάτησε τις πόλεις μου, κατάστρεφε τα μνημεία μου, έκανε τζαμιά τους ναούς μου, χαλούσε αυτά που εγώ πάσχιζα να δημιουργήσω.
Αυτή την μέρα θυμάμαι όλα αυτά που έκανε ο βάρβαρος κατακτητής και γεμίζει μίσος η καρδία μου (και ας με συγχωρέσει ο Θεός) και βράζω μέσα μου σαν ηφαίστειο ενεργό και τα βάζω με τον εαυτό μου πώς μπόρεσα να τους αφήσω να πειράξουν έστω και ένα χαλίκι από την γη μου. Προσπαθώ να πιστέψω πως ποτέ δεν είναι αργά και πως όλα θα αλλάξουν. Προσπαθώ να πιστέψω ότι ο Πενταδάκτυλος θα ανασηκώσει την πλάτη και θα τους πνίξει στην θάλασσα. Τρέχω σε εκδηλώσεις, πορείες διαμαρτυρίας, φωνάζω, ωρύομαι. Αλλά και πάλι αυτό δεν είναι αρκετό.
Όσο όλοι αυτοί θα μιλούν για ομοσπονδία, όσο όλοι αυτοί θα διασκεδάζουν αντί να διαδηλώνουν, όσο όλοι αυτοί θα αγνοούν την κατοχή, όσο όλοι αυτοί θα προσπαθούν να μου αλλάξουν εθνικότητα, εγώ θα νιώθω μόνος. Αλλά μέσα μου θα πεισμώνω, θα γίνομαι πιο δυνατός. Γιατί όπως δεν ξεχνάω την κατοχή, δεν ξεχνάω και τι εστί ελληνική ψυχή. Αφού το θέλουν έτσι, έτσι θα γίνει, έτσι θα παλέψω, σαν Έλληνας. Είτε είμαστε 1000, είτε 300, εμείς δεν θα σταματήσουμε μέχρι να δούμε την Κύπρο ελεύθερη, ελληνική. Υ.Γ.: Μην παραλογίζεστε, κανένας δεν διαμαρτύρεται με συναυλίες. Μας βλέπουν από απέναντι και γελάνε.
Νεκτάριος
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Όχι στα Greeklish! Γράφουμε ΜΟΝΟ ΕΛΛΗΝΙΚΑ!